Andiamo!

Gisteren dus een mega pechdag gehad. Na ruim twee uur rondlopen – op zoek naar een internetcafé dat niet bestond – en vele verwijzingen naar stiekeme achteringangen waar ik volgens de mevrouw van het informatiecentrum gewoon door kon lopen (wat echt niet waar was) niet naar de Necropolis van Petrus geweest. Voor mij een grote domper, ik had me er erg op verheugd. En er 12 euro aan besteed.
Uit frustratie maar om het Vaticaan gelopen – dat was heel groot – en ondertussen met Tjebbe en Anne-Lotte allerlei manieren bedacht om alsnog binnen te komen. Over de muur klimmen ging helaas niet werken.
Na het rondje om het Vaticaan zijn we met de bus naar Villa Borghese geweest, waar ik nog even langs het Nederlands Instituut ben gelopen, waar ik twee weken heb verbleven vorig jaar. Daarna door Villa Borghese heen gelopen om uit te komen op het welbekende Piazza del Popolo – ik heb in de tijd daarvoor trouwens nog iemand de weg gewezen… Dat blijft best krom :p Daarna met een lief, klein, schattig elektrisch busje naar San Giovanni in Laterano gegaan, de bisschopskerk van Rome. Daar hebben we een beetje rondgelopen – als ik heel eerlijk mag zijn vind ik San Giovanni lang niet zo mooi en indrukwekkend als al die andere kerken, maar ach… Daarna weer terug gegaan naar het hotel voor een siësta – want het was WARM – en even een paar uur geslapen. Ursula, Lotte en Tjebbe zijn toen naar de Via Appia gegaan terwijl ik de nodige slaap in heb gehaald. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest en heb ik een groepje vrijgezellige Italianen gezien die onder het genot van een bord spaghetti naar het voetbal zaten te kijken. Sommige dingen zijn overal hetzelfde :p

Vandaag vroeg opgestaan (7 uur, ugh) om op tijd bij het Vaticaan te zijn. Dat was gelukt, we konden gewoon doorlopen! Het Vaticaan bekeken – en opgemerkt dat de paus weer een gedeelte van de kerk had afgesloten voor publiek (stomme paus). Veel aan de kids laten zien, zoals het lichaam van paus Johannes XXIII dat in een glazen kist lag (heel veel mensen denken dat het niet echt is, maar dat is het wel, er is een masker op zijn gezicht en handen geplaatst zodat het lijkt alsof het een beeld is). Ook nog heel veel nonnen gehoord – niet gezien, want ze volgden een dienst in een kapel een verdieping onder de begane grond. Ze zongen tijdens hun dienst – en dat hoorden we in de kerk. Erg mooi! Daarna zijn we naar de pauselijke tombes gaan kijken – erg druk met erg veel mensen die het bordje “NO PHOTOS!” niet konden lezen. Bij de uitgang twee pipo’s gezien (stomme pipo’s) en onze kaarten op de post gedaan bij de Posti Vaticani. De grens weer over gegaan (jaja, Vaticaanstad is een oficieel land) op weg naar de Santa Maria della Concezione, de kerk van de Capucijner monniken (je weet wel, die monniken met die bruine jurken met dat touw er omheen). Die hadden een hele mooie grafkelder/catacombe ingericht met de schedels en de rest van de botten van maarliefst 4.000 monniken! Het was een beetje macaber, maar wel ontzettend mooi en indrukwekkend. Ursula vroeg zich af of de term monnikenwerk daar vandaan kwam. Dat zal ongetwijfeld! Ik kon geen foto’s maken (mocht niet), dus zoek de naam van de kerk vooral even op en onthoudt ‘m! Het is een absolute aanrader voor iedereen die naar Rome gaat.
Daarna naar de Trevifontein om ervoor te zorgen dat we weer een keer terug kunnen komen en daarna in een zijstraat naar een zaak die naar mijn mening de beste ijszaak van Rome is. Gelateria Filippo (er hangt een bordje Blue Ice aan de buitenkant) is echt geweldig! Probeer vooral de “cioccolata fondante” (chocolade fondue ijs) en het frambozenijs: heerlijk!
Hierna naar de Spaanse Trappen. Jullie weten zo onderhand wel wat ik ervan vind (een plek waar niets te zien is, behalve veel Indiërs en heel veel toeristen die naar andere toeristen kijken), maar het hoort helaas bij de toeristische bezienswaardigheden. Hierna naar het nationale monument, het Vittoriano (een soort van Monument op de Dam, maar dan anders) om het te beklimmen en het uitzicht – en het gebouw – te bewonderen. Daarna weer terug naar het hotel voor een siësta. Na ons dutje naar het Colosseum, dat was tot zeven uur open. Tot sluitingstijd rondgelopen en foto’s gemaakt voor een naar wat bleek vrij bekende Engelse fotograaf (die Anne-Lotte als beloning een foto van Daniel Radcliffe gaf, die hij zelf had gemaakt). Na sluitingstijd naar een restaurant gegaan waar ik met Steven was geweest, maar dat bleek helaas dicht te zijn (ik had wel weer eens zin in een bordje koeienmagen, maar het werd me niet gegund!) Daarom maar naar een ander restaurant geweest (Tempio di Mecenate, via di Leopardi 14 – 18, bij halte Vittorio Emanuele uitstappen) dat echt ge-wel-dig was! Heerlijk eten (probeer vooral de Fiori di Zucchina (gefrituurde courgettebloemen), de bistecca, de fritto misto (gefrituurde groenten), de geroosterde aubergines met parmazaanse kaas… Eigenlijk moet je gewoon alles proberen! Erg lekker en leuke bediening. Anne-Lotte heeft zelfs een kus van een Italiaanse ober gehad (op haar wang), net als ik overigens – is mijn droom toch nog uitgekomen :p
Na het eten terug naar het hotel, waar we gedoucht hebben en we onder gezang en veel “Lotte heeft gezoend!” pesterijen zijn gaan slapen.