Nostalgie...

Ik zat in de bieb vandaag. Het was een uur of drie 's middags en ik had al de hele ochtend en een deel van de middag aan mijn paper gezeten (een paper dat overigens niet erg wil vlotten). En ik had er genoeg van. Ik had er echt genoeg van. Ik wilde naar buiten. De zon scheen en er dreven van die prachtige wolken boven mijn hoofd... Het was prachtig weer en ik wilde naar buiten.

Ik ging dus naar buiten, liep het terrein van het Instituut af, zonder jas, alleen maar mijn sleutels op zak... En het was heerlijk! Een zacht briesje streelde mijn wang, de zon verwarmde mijn lichaam en het licht dat het uitstraalde leek vandaag net iets mooier op die bomen te schijnen dan de dagen daarvoor. De wereld krijgt ineens een tikje meer magie als je bijna weg gaat....

Ik liep door Villa Borghese heen, genoot van alles om me heen, van de vogels, van de stilte in het park - en dat terwijl je toch echt midden in de stad zit - en van de mensen om me heen... Er waren trouwens veel mensen! Het was zondag en iedereen ging erop uit. Er waren veel kinderen, ont-zet-tend veel kinderen, op fietsen, op skeelers, op skelters, met ouders, met een hond... Er was een kermis en er waren allerlei mensen bezig met het uitvoeren van stunts... En er was een meisje op een skelter die zo hard mogelijk door het park heen reed met haar hond achter zich aan en de hele straat door "AIUTO!!!" riep =) Geweldig!

Nou ja, daar word je wel een beetje nostalgisch van. Daarna ben ik door gegaan met mijn paper en zijn we uiteindelijk ook met z'n allen uit eten geweest. Het eten was heerlijk, echt verrukkelijk, en de sfeer was goed... Maar het gaat allemaal zo snel voorbij. En als je dan eenmaal klaar bent met eten en je met z'n allen toch maar zo lang mogelijk blijft zitten omdat je niet wil dat het voorbij gaat... Dan is het toch wel heel erg moeilijk... Ik heb bijna zitten huilen aan tafel, deels ook wel omdat ik terug moest denken aan mijn tijd in Campo Italia (twee jaar geleden), waarbij het op het einde ook ineens zo plotseling voorbij was en we uiteindelijk met z'n allen aan het huilen waren omdat we niet weg wilden... Ik wil misschien ook niet weg.

Het is heel moeilijk, want ik wil iedereen weer zien. Vooral mijn vriend, Steven, die mis ik echt ontzettend erg. Maar aan de andere kant zou ik hier wel langer willen blijven, misschien wel een half jaar... Of langer, wie weet! Maar dan wel graag met iemand waar ik om geef... =) Dat zou wel fijn zijn...


Al met al, even een korte evaluatie voordat ik morgen mijn laatste blog schrijf, een ontzettend leuke tijd gehad hier. Leuke mensen leren kennen, goede gesprekken had, interessante colleges gehad en leuke dingen gezien... =) Absoluut voor herhaling vatbaar!

Goed, nu spullen opruimen en inpakken en dan lekker met een muziekje en een drankje buiten gaan zitten... En genieten van mijn laatste nacht hier. Morgen vroeg op - 7 uur - dan vertrek ik samen met Martine, Maurits en Anne-Marie (en Michiel en Antonia?) richting het vliegveld...


Ik mis jullie (maar ik zie jullie morgen ook =D Tenminste, een gedeelte van jullie (SYLVIA!!!! STEVEN!!!! =D JEEEEJ!!!)).




Liefs,
Lucinda