Weer thuis...

Hallo allemaal,


Bij deze mijn laatste reisverslag...

Ik ben weer terug in Nederland.
Eergisteren was mijn laatste dag. Ik had toen al zo'n emotionele bui dat ik niet echt meer aan mijn paper gewerkt heb en lekker buiten door het park ben gaan lopen. Het was prachtig weer en de zon gaf nog een beetje extra magie aan de wereld. Er liepen ontzettend veel mensen, en vooral ontzettend veel kinderen, en de sfeer was echt top. Ik zag mezelf stiekem al, als Italiaanse, tussen al die mensen in lopen, met twee eigen kinderen bij me. Maar goed...

's Avonds zijn we met z'n allen uit eten geweest. In eerste instantie had Floris bij een restaurant gereserveerd, maar dat bleek ontzettend chique en duur te zijn, dus dat ging niet door. Uiteindelijk zijn we bij een restaurant in de buurt beland, waar we heerlijk hebben gegeten. We kregen een groeps-voorgerecht dat bestond uit gefrituurde groente, mozzarella (met ham), bood en zalm... En het was heerlijk! Ik heb gegeten totdat ik niet meer kon...

Het was erg gezellig, we hebben veel zitten praten, geproost op het KNIR, teruggedacht aan onze twee weken in Rome (die stiekem twee maanden of zelfs twee jaar leken)... En toen moesten we afrekenen en leek alles ineens heel snel voorbij. We gingen terug naar het Instituut, een paar anderen gingen de stad in... We pakten onze spullen in en gingen slapen.

De ochtend kwam snel en het afscheid dus ook. Ik heb ontzettend veel moeite moeten doen om niet te huilen, ik vond het erg emotioneel om afscheid te nemen, zowel van de mensen in mijn groep als van Rome zelf... Rome is mijn stadje geworden - ook al ken ik de weg nog steeds niet zo goed. Het was lastig...
Ik nam dus eerst afscheid van Paul, Joanne, Madelief en Floris en ik vertrok met Maurits, Martine, Michiel, Antonia en Anne-Marie naar het vliegveld... Daar zei ik Michiel, Anne-Marie en Antonia gedag (Maurits heb ik helaas niet meer gezien). Martine zat op dezelfde vlucht als ik - een vlucht die overigens te laat vertrok. We hadden een uur vertraging omdat er niet genoeg trappen en bussen waren om ons naar het vliegveld te brengen. Eenmaal in de lucht was het wederom fantastisch. De wolken waren prachtig en het laatste stukje van de vlucht was helder, zodat we Den Haag konden zien liggen... Supergaaf...!

En toen waren we weer terug op Nederlandse bodem. Ook Martine en ik namen afscheid van elkaar, ik begroette Sylvia, mijn ouders en Marjolein en ik ging weer naar huis... Ik zag mijn vriend weer (eindelijk!!!), heb mijn avond, nacht en ochtend met hem doorgebracht, heb Darius weer opgehaald... En nu zit ik hier, met een bol mozzarella en ham, en het smaakt niet zoals in Italië... Het is hier koud en regenachtig en guur... In Rome was het heerlijk weer... Ik mis alles aan Rome. De mensen die ik er ontmoet heb, de sfeer, de zon, het eten, al die prachtige, historische plekken... Alles. Zelfs de geur van verbrande percolator in de keuken. Ik mis alles. En het dringt nu volledig tot me door, nu ik hier alleen zit en weer niet met de groep aan het eten zit en gewoon weer hier thuis ben...

Ik zit hier te huilen en denk met weemoed terug aan Rome. En hoe vaker ik er kom, hoe meer ik me thuis voel. Ik denk nu zelfs dat ik er wel een half jaar ga studeren, of misschien wel ga wonen. Rome is mijn stad, mijn thuis. En, zoals iemand in mijn omgeving zei: je kunt Rome wel verlaten, maar Rome verlaat jou nooit. Het is een stad die altijd in mijn hart blijft.



Lucinda

ps: jongens, bedankt! Ik vond het ontzettend leuk met jullie!